Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

The first blank page

L'Adieu aux Rois

    Ένας ήλιος στέλνει τις τελευταίες του ακτίνες, που προσπαθούν να διαπεράσουν τα σύννεφα. Σε λίγο θα παραδώσει την ηγεμονική του αρρενωπότητα στη μυστηριακή θηλυκότητα της νύχτας.        
   Ένας χρόνος φεύγει σε λίγες ώρες. Θα παραδώσει τη σφραγίδα των πεπραγμένων του στον επόμενο χρόνο.   
      Αποχαιρετισμός σε δύο υπό έκπτωση βασιλιάδες. 

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Είναι φρέσκα;

     Πωπώ ψαράκια! Από που βγήκαν;    ...Μμμ, μου έσπασε τη μύτη η μυρωδιά! Σίγουρα πίσω απ΄ αυτά τα ζωγραφισμένα, υπάρχουν κι άλλα, αληθινά και λαχταριστά!                                                             -Καλή μου κυρία, άνοιξε το ψυγείο. Είμαι από την Υγειονομική Υπηρεσία και θέλω να ελέγξω αν είναι φρέσκα!  

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

"Δυσκολεύτηκα λίγο, αλλά το παρκάρισα!"

  Το πρόβλημα εύρεσης χώρου στάθμευσης, είναι μεγάλο σε όλες τις πόλεις, και ιδιαίτερα στους κεντρικούς δρόμους της αγοράς. 
  Σ' έναν τέτοιο δρόμο, λοιπόν, ένα κατάστημα ψιλικών- παιχνιδιών περίμενε τον ερχομό του φορτηγού για τον ανεφοδιασμό.
    Για να μην πιάσουν άλλα αυτοκίνητα το χώρο στάθμευσης, ο ιδιοκτήτης πήρε ένα παιδικό αυτοκινητάκι που είχε στη βιτρίνα και το "παρκάρισε" στο δρόμο. Βέβαια, φρόντισε να τηρήσει τους κανόνες που ισχύουν για τη σωστή στάθμευση (αποστάσεις από τα άλλα αυτοκίνητα, όρια του κίτρινου πλαισίου στάθμευσης).  
 Μπορεί να... δυσκολεύτηκε λίγο, αλλά τελικά κατάφερε να το... παρκάρει και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια συστημάτων IPAS (Intelligent Parking Assist System) ή APGS (Advanced Parking Guidance System)

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Το κίτρινο χαλί

     Το Φθινόπωρο ήρθε κι η μουριά της φωτογραφίας άπλωσε το πιο πλουμιστό κίτρινο χαλί της, για να το υποδεχθεί στην είσοδο της αυλής. 

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Δύο γοργόνες κι ένα καράβι.

      Δύο γοργόνες: η μία ξύλινη αγναντεύοντας από το περβάζι του παραθύρου κι η άλλη ζωντανή, απολαμβάνοντας τον καφέ της. Η μια αποφεύγει να αντικρίσει την άλλη πεισματικά. "Μήλον της έριδος" μεταξύ τους, είναι ένα καράβι, του οποίου τον καπετάνιο ετοιμάζονται να ρωτήσουν... αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Αφαιρετικά Κολάζ

    Η υπέρβαση της πραγματικότητας ήταν πάντα για μένα ένα δυνατό δέλεαρ. Λειτουργώντας αφαιρετικά, μπορείς να "δεις" πίσω από την φαινομενική εικόνα των πραγμάτων, να δημιουργήσεις άλλες "εικονοκλαστικές" πραγματικότητες, που - καθώς δεν υποκύπτουν στα τετριμμένα όρια του ρεαλισμού- ανοίγουν άλλους ορίζοντες στη σκέψη και στη φαντασία. 
      Έτσι, δουλεύοντας με φωτογραφίες μου, δημιούργησα κάποια αφαιρετικά κολάζ.        Επηρεασμένος, δε, από το έργο του γεννημένου στην Άρτα (23 Απριλίου 1916) ζωγράφου Γιάννη Μόραλη, ακολούθησα αδρομερώς την τεχνική του στο διπλανό κολάζ, για να αποτίσω φόρο τιμής σ΄αυτόν τον διακεκριμένο Έλληνα ζωγράφο της «γενιάς του '30».


Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Η φτερωτή μελωδία

    Το Φθινόπωρο έκανε την εμφάνισή του και τα αποδημητικά πουλιά πήραν το δρόμο για πιο ζεστές περιοχές. Τα χελιδόνια της φωτογραφίας -από τα τελευταία που έμειναν- βιάζονται να κάνουν ένα απαραίτητο τελευταίο συμβούλιο για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες του μακρινού ταξιδιού, πριν τα σύννεφα σκεπάσουν τον ουρανό. 
    Και το "πεντάγραμμο" των ηλεκτρικών καλωδίων γεμίζει από την ομορφότερη και πλουσιότερη μελωδία που θα μπορούσε να συνθέσει ο ανθρώπινος νους... (έστω κι αν δεν έχει κλειδί του Σολ...)  

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Λουλούδια του Σαββατόβραδου

Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια
που για τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για μένα η εβδομάδα ετελείωσε και μόνο.
Κ. Γ. Καρυωτάκης, Μικρά Άτιτλα

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

"Στη θάλασσα τη ρηχή και την ήμερη"

  Από παιδί, όταν επισκεπτόμουν κάποια πόλη, έβαζα τη φαντασία μου να βιώσει την καθημερινή ζωή εκεί. Έτσι, κατευθυνόμενος από το Μεσολόγγι προς την Τουρλίδα, "μετακόμισα" για λίγο στα ψαράδικα σπιτάκια που είναι χτισμένα πάνω στη λιμνοθάλασσα: 
 Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα  κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.
Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει,
καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα
τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,
στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:  Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.
Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου, δὲν γνώρισα κι ἄλλη: 
Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη
καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.
Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο κοντά μου καὶ πάλι
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη...
«Μια πίκρα» - Κωστής Παλαμάς 
(από τη συλλογή Καημοί της λιμνοθάλασσας, 1912)

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Το αρχοντόσπιτο

    Κάποτε ήταν αρχοντόσπιτο! Γνώρισε ευτυχισμένες μέρες με τους νοικοκυραίους του! Τώρα πια, εκείνοι χάθηκαν κι αυτό ερήμωσε. Η σκεπή έπεσε, η  αυλή και τα σκαλοπάτια του χορτάριασαν. Ακόμα και στα σωθικά του, στα δωμάτια που κάποτε έσφυζαν από ζωή, φύτρωσε ένα ολόκληρο δέντρο. Κι αφήνοντας τις σκέψεις του να πετάξουν με τα σύννεφα, προσπάθησε να μου εξηγήσει τη βαθιά μελαγχολία του.         

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Καμώματα της νύχτας...

    Το βράδυ έχει απλωθεί στη λίμνη της Καστοριάς και πάνω στα ήρεμα νερά της καθρεφτίζονται τα φώτα της πόλης. Και μες στο λιγοστό φως, ένας κύκνος μαγεύεται από τα χρώματα των προβολέων των γύρω καταστημάτων κι αποφασίζει να ..αλλάξει για λίγο χρωματικές-ενδυματολογικές συνήθειες!  
   Καμώματα της νύχτας... Κι όταν ξημερώσει, όλα θα χάσουν το μαγικό προσωπείο που τους δάνεισε το σκότος και θα υποκύψουν πάλι στην πεζή εικόνα του ημερήσιου φωτός...

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Les Parapluies...

    Έχοντας μόλις (ξανα)δεί τις Ομπρέλες του Χερβούργου (το θρυλικό φιλμ του Jacques Demy Les Parapluies de Cherbourg –1963- με τους Catherine Deneuve και Nino Castelnuovο να απογειώνουν με τις ερμηνείες τους τη μαγική μουσική του Michel Legrand), αφήνω τη σκέψη μου στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, με φόντο τις ομπρέλες της παραλίας στην περιοχή Αμμουδιά Πρέβεζας ..

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Φιλοσοφώντας...


  - Να σου πω κάτι ρε φίλε; 
 -  Για πες...
 - Ίσως είναι το τοπίο, που με επηρεάζει, ίσως είναι η ηρεμία αυτής της στιγμής... Πάντως νιώθω την ανάγκη να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο, να σκεφτώ, να φιλοσοφήσω...
 - Να φιλοσοφήσεις; Και μπορώ να μάθω, παρακαλώ, τι σκέφτεσαι;   
 - Να, ρε παιδί μου... Εμείς σ' όλη μας τη ζωή πετάμε. Γιατί;... Και μετά σκέφτομαι: "Τι είναι η ζωή;" 
   - Ε; 
 - Λέω: Ξέρεις τι είναι η ζωή;... Μην το ψάχνεις. Μια "Άβυσσος", αυτό είναι η ζωή!




- Αυτό πάλι, πώς σου ήρθε; 
 - Δεν ξέρω ρε φίλε! Ήταν κάτι αυθόρμητο.. Μπορεί, όμως, και να έχω διαβάσει κάπου, κάτι σχετικό...       

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Τρεις κορυφές πάνω από τη λίμνη των τριών ποταμών

 Πρωινό στη «Γέφυρα της Τατάρνας», που συνδέει τους νομούς Eυρυτανίας και Aιτωλοακαρνανίας. Η θέα της λίμνης των Κρεμαστών στον «Τριπόταμο» -στη συμβολή των ποταμών Αγραφιώτη, Αχελώου και Μέγδοβα- είναι μαγευτική! Τρεις κορυφές από τον ορεινό όγκο των Αγράφων, παρατεταγμένες κατά "βάθος πεδίου", καταλήγουν γλυκά να ξεδιψάσουν στη λίμνη, υποκλινόμενες στη χρωματική πανδαισία του εωθινού...
 Ξυπνάτε, φίλοι, τ’ αστέρια σβήνουν, γλυκιά αυγούλα  μας χαιρετά,
και μυρωμένο φυσά τ’ αγέρι και το πουλάκι πρωτοπετά...

Eμπρός! Τρεχάτε στις ράχες πάνω, στα δάση μέσα, στις ρεματιές...
χοροπηδάτε σαν τα ελάφια και ξαπλωθείτε μέσ’ στις μυρτιές...

κι αδελφωμένοι όλοι αντάμα, ένας στου άλλου την αγκαλιά,
γλυκά αρχίστε να τραγουδάτε στης ερημίας τη σιγαλιά...

E! σεις που είστε όλοι γεμάτοι από ασήμι, από χρυσό,
που συλλογιέστε πώς μια πεντάρα φέρνει για τόκο λεπτό μισό,

που δεν πονείτε, δεν αγαπάτε στον κόσμο άλλο, ή τον παρά,
εδώ ελάτε να ιδείτε πού είναι η ευτυχία και η χαρά!
«Εωθινόν» - Δημήτριος Γρ. Kαμπούρογλους

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Ένας καφές "στο πόδι"

  Με τη φράση:  θα πιω έναν καφέ "στο πόδι", εννοούμε πως θα πιούμε βιαστικά έναν καφέ, του οποίου -συνήθως, λόγω έλλειψης χρόνου- η ποιότητα  δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
  Αυτό, πάντως, δεν ισχύει στην περίπτωση του "Cafe do Brasil", που σερβίρει μια εντυπωσιακή -σε αισθητική και ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών- καφετέρια της Πρέβεζας.    Άλλωστε το τραπεζάκι της φωτογραφίας δεν έχει ένα, αλλά δύο πόδια... παπουτσωμένα μάλιστα!   

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα ψευδαισθήσεις

 Οι στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου κι η μουσική του Μανώλη Χιώτη μιλούν για "Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις". 
   Εγώ τολμώ να συμπληρώσω: "και ψευδαισθήσεις": το καθρέφτισμα πάνω σ' ένα τζάμι είναι αρκετό...

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Eυωδιές και γεύσεις αλλοτινές

    Πίσω από το κάστρο της Άρτας, "στη σκιά του ρολογιού", όπως λέει ο Γιάννης Καλπούζος υπήρχε ο "φούρνος της Χαρωνούς" (εικ : ομότιτλη ελαιογραφία σε μουσαμά, του Δ..Βαφιά). 
    Σε πείσμα των ηλεκτρικών/πετρελαιοκίνητων φούρνων, που έκαναν ραγδαία την εμφάνισή τους τη δεκαετία του '70, ο φούρνος αυτός συνέχιζε να σιγοψήνει με ξύλα, μαγεύοντας όλη τη γειτονιά με το μοσχοβόλημα των φαγητών που έφερναν οι νοικοκυρές για ψήσιμο. Κι όταν σίμωναν Χριστούγεννα ή Πάσχα,  ε! τότε ήταν που κυριολεκτικά μεθούσες από τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τα κουλουράκια κι ένιωθες διπλά χαρούμενος, αφού στη γιορταστική ατμόσφαιρα συνεισέφερε καθοριστικά η όσφρηση, προετοιμάζοντας τη γεύση να απογειώσει τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.
   Με τον καιρό, ο μοντέρνος τρόπος ζωής που έκανε τα πάντα "εύκολα", αλλά κι απάνθρωπα, έμπασε έναν φούρνο σε κάθε σπίτι... Μόνο που αυτός δε μοσχομύριζε σαν τον φούρνο της Χαρωνούς, που αθόρυβα κι απλόχερα σκορπούσε ακόμη ευωδιές κι έκλεβε τις γευστικές εντυπώσεις με  τη μαστοριά του ψησίματος. 
   Ώσπου μια μέρα, η στοίβα με τα ξύλα τέλειωσε και το γραφικό πορτάκι που άνοιγε για να παραλαμβάνει και να παραδίδει τα ταψιά, σφάλισε για πάντα...
   Το κτίριο αφέθηκε στην εγκατάλειψη και η προειδοποιητική ασπροκόκκινη λωρίδα βάλθηκε ν΄ απομακρύνει τους περαστικούς, αποτρέποντας την προσέγγιση στο ετοιμόρροπο κουφάρι του φούρνου, εξανεμίζοντας παλιές μοσχοβολιές, διαλύοντας αναμνήσεις και φράζοντας ερμητικά την είσοδο στον -άχρηστο για τα νέα ήθη- κόσμο τους...      

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Άκρη δεν έχει ο ουρανός...

   Η πρόγνωση της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας ανέφερε: "Αυξημένες νεφώσεις με πιθανές πρόσκαιρες τοπικές καταιγίδες, τις απογευματινές ώρες". 
  "Ευκαιρία για κάποιο φωτογραφικό θέμα ηλιοβασιλέματος στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού", σκέφτηκα. Όμως: "Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση..."  (www.youtube.com/watch?v=Di06ZrhjpIc)

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Το δειλινό

Το δειλινό ξαπλώνεται στης γης την αγκαλιά και τα πουλάκια πέταξαν δειλά μες στη φωλιά
Κάποια γαλήνη μαγική στην πλάση όλη κρατά κι η νυχτερίδα βιαστική εδώ κι εκεί πετά
Ο γκιώνης από μακριά μονότονα λαλεί και μέσ' απ΄ τα φυλλώματα τη νύχτα προσκαλεί
Το φως σε λίγο σβήνεται, το σκότος αρχινά και μέσ' την ήσυχη νυχτιά ο γρύλος τραγουδά 
Ξεν. Αστεριάδης    

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Το φεγγάρι είναι κόκκινο

Το φεγγάρι είναι κόκκινο, το ποτάμι είναι βαθύ
κι η αγάπη μου στα χέρια σου είναι κάτασπρο πουλί.

Το φεγγάρι είναι πράσινο, το ποτάμι είναι γαλάζιο
έλα αγάπη μου και χόρεψε ίσα μ’ αύριο το πρωί.

Το φεγγάρι πήγε κι έπεσε στο ποτάμι το βαθύ
κι η αγάπη μου κιτρίνισε σαν τη φλόγα στο κερί.

Έλα αγάπη μου και χόρεψε ίσα μ’ αύριο το πρωί
                                             (Μάνος Χατζιδάκις - www.youtube.com/watch?v=Hl0N0bYS3i4)

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Ηλιακές ...κηλίδες

    Ηλιακές κηλίδες, κατά την Αστρονομία, είναι παροδικά φαινόμενα που εμφανίζονται στην επιφάνεια του Ηλίου κι έχουν μορφή μικρών ή μεγαλύτερων σκοτεινών περιοχών. Επειδή η άμεση παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων με γυμνό μάτι προκαλεί βλάβες στην όραση, μπορεί να γίνει έμμεσα με χρήση ειδώλων του Ηλίου, τα οποία νομίζω ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν πραγματικά ηλιακές κηλίδες...

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Ο ακροβάτης

   Στη σέλα, όπως και στο ντουλαπάκι του τιμονιού μιας εγκαταλελειμμένης μηχανής (Vespa, όσο μπορώ να εκτιμήσω) έχουν κάνει κατάληψη κάποια φυτά (οι γνώσεις μου στη Φυτολογία είναι ακόμη φτωχότερες). Ο κούκλος της φωτογραφίας έβαλε τα καλά του και θέλησε να κάνει μια βόλτα με τη μηχανή, αλλά μόλις κάθισε, τα αγκάθια τον έκαναν να τιναχτεί από τη θέση του και για να μην φανεί το πάθημά του, προσπάθησε να με εντυπωσιάσει με τις ακροβατικές του ικανότητες...

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Κάτω απ' τον ήλιο της Ροδιάς

   Τα νερά στη λιμνοθάλασσα της Ροδιάς (Αμβρακικός κόλπος) είναι ήρεμα. Η μικρή πέτρινη προβλήτα δεν έχει σκοπό να προστατέψει τις ψαρόβαρκες, αλλά να τις βοηθήσει να αράξουν και να ξεφορτώσουν τα ψάρια στην ξύλινη "ράμπα". Η προστασία, όμως, που προσφέρει το δέντρο από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, είναι ανεκτίμητο δώρο για τους ψαράδες. Εκεί θα επισκευάσουν τις βάρκες, θα μπαλώσουν τα δίχτυα, θα ξεκουραστούν και θα ονειρευτούν την αυριανή, καλύτερη ψαριά τους.      

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Αερικό

   "Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά...", όπως έλεγε ο Νίκος Γκάτσος. Με τύλιξε στη σαγηνευτική της αγκαλιά με χρώματα κι αρώματα που ποτέ τους δε θα ξεθωριάσουν, αφού ανακτούν την ικμάδα τους όταν η νύχτα αρχίσει να πέφτει...
   ...Έχουν περάσει χρόνια από τότε που έκλεισε το μπιστρό-μπαρ "Αερικό", κοντά στο παλιό Νοσοκομείο Άρτας. Κι όμως, στο εσωτερικό του, μια γυναικεία μορφή επιστρέφει με τον ερχομό της νύχτας.
   "Αερικό, αερικό λένε την κόρη που αγαπώ" και με το πέρασμά της ανοίγει την πόρτα κι αφήνει το μαϊστράλι να φυσήξει δροσερό.      

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Αγρύπνια

"Αγρύπνια"
Όταν βραδιάσει δεν υπάρχουν πια οι φίλοι.
Στρίβουν στη μισοφωτισμένη πάροδο 
στα νύχια φεύγουν με το πρώτο τυχαίο κλείσιμο των βλεφάρων.
Μένουμε οι δυο με τη σκιά μου
ν’ αφουγκραζόμαστε τον ύπνο των γειτόνων.
Στο θίασο των νυχτερινών τραγουδιστών
ένας βραχνός, ένας ερωτευμένος
ο άλλος έξη μήνες άνεργος.
Κάποιος περαστικός ζητά φωτιά κι ανάβει.
 Φ. Κωστομητσόπουλος,
(«Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 127, Αύγουστος 1965, σελ. 54)

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Το εκκλησάκι



 Εἰς τὸ βουνὸ ψηλὰ ἐκεῖ 
εἶν᾿ ἐκκλησιὰ ἐρημική, 
τὸ σήμαντρό της δὲ χτυπᾶ, 
δὲν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά.


Ἕνα καντήλι θαμπερὸ 
καὶ ἕναν πέτρινο σταυρὸ 
ἔχει στολίδι μοναχὸ 
τὸ ἐκκλησάκι τὸ φτωχό.


Ἀλλ᾿ ὁ διαβάτης σὰν περνᾶ 
στέκεται καὶ τὸ προσκυνᾶ 
καὶ μὲ εὐλάβεια πολλὴ 
τὸν ἄσπρο του σταυρὸ φιλεῖ.


Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἐκεῖ 
εἶναι εἰκόνα μυστικὴ 
μ᾿ αἷμα τὴν ἔγραψε ὁ Θεὸς 
καὶ τὴν λατρεύει ὁ λαός.

   
Ἄγγελος Βλάχος (1838-1920)

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Ένα κιόσκι από το παρελθόν

   Στην περιοχή Ελεούσα (στην είσοδο της Άρτας, από τη Φιλιππιάδα), απέναντι από τις Εργατικές κατοικίες, υπήρχε το μικρό απόμερο "καφενείο του Γρατσούνα". Ο συμπαθέστατος κι εξυπηρετικός ιδιοκτήτης, το όμορφο και δροσερό περιβάλλον, με την κληματαριά και την αμπελίνα και η εικόνα από τα καφενεία του χθες, έδιναν την ευκαιρία στους λιγοστούς πελάτες για μια μικρή "απόδραση", συντροφιά με έναν ελληνικό καφέ ή ουζάκι. Αυτό πάντως που τραβούσε περισσότερο την προσοχή, ήταν ένα κιόσκι στην αυλή, με ξύλινη επένδυση. 
   Περνώντας από εκεί τώρα (πηγαίνοντας προς το σούπερ-μάρκετ ΑΒ-Βασιλόπουλος), αναζήτησα κάτι απ΄ αυτή την εικόνα... Καθώς, όμως, όλα έχουν αλλάξει, χρειάστηκε να ανατρέξω στη δροσιά που σκόρπιζε αυτό "το κιόσκι από το παρελθόν", έτσι όπως είχα προλάβει να την κρατήσω στην φωτογραφική μου μηχανή...  

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Το όνειρο του παππού

     Μια ομάδα τσιγγάνων έχει κατασκηνώσει πρόχειρα. Ζαλισμένος από τον μεσημεριανό ήλιο κι από τις φωνές των παιδιών που παίζουν και πλατσουρίζουν στο νερό πιο πέρα, ο παππούς κάθισε σε μια καρέκλα κι έγειρε να ξεκουραστεί. Εκεί τον παρέλαβε στην αγκαλιά του ο Μορφέας. Κι άφησε λίγο τη φαντασία του ελεύθερη να ονειρευτεί...    
Στην καρέκλα την παλιά με κατάσπρα τα μαλλιά
o γερο -παππούς κοιμάται μη μιλάτε– μη μιλάτε.
Μουρμουρίζει σιγανά μες στον ύπνο και γελά
Μη μιλάτε και ξυπνήσει, γιατί τ’ όνειρο θα σβήσει.
Κι είναι τ’ όνειρο γλυκό κι είναι τόσο μαγικό:
ο παππούς βλέπει λιγάκι πως ξανάγινε παιδάκι.
Τι χαρά του! που και που, βλέπει ακόμα έναν παππού,
που τον εκρατά στα στήθια και του λέει παραμύθια.
Στην καρέκλα την παλιά με κατάσπρα τα μαλλιά
ο γερο –παππούς κοιμάται μη μιλάτε– μη μιλάτε! 

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Αssorti

    Σας αρέσει το καινούργιο μου αυτοκίνητο; Πιάνει τα 100 χιλιόμετρα στο άψε-σβήσε! Αλλά αυτό που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, είναι το χρώμα του! Είναι assorti με τα αθλητικά παπούτσια μου!

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Στερνή χάρη

     Ένα κίτρινο φύλλο χορεύει στον αέρα για τελευταία φορά, γύρω από το δέντρο που το ανέθρεψε. Αναπολεί στιγμές ζωντάνιας: τότε που ήταν εκεί, μαζί του και γεύονταν το γλυκό πιοτό της νιότης. Θυμάται την Άνοιξη, τα λουλούδια, το κελάηδημα των πουλιών, τον ανάλαφρο χορό του στο φύσημα του αγέρα...  Ώστε αυτό ήταν; Δε θα μπορεί πλέον να ξανανιώσει τίποτε απ΄ αυτά;
      Άψυχο παραδίδεται στη νεκρική συνοδεία της παγερής επιφάνειας του νερού.  
    "Στάσου σε παρακαλώ! Μια χάρη μόνο σου ζητάω, χάρη στερνή. Να δω μέσα από το καθρέφτισμά σου, πως είμαι ακόμα εκεί πάνω, στο μητρικό μου το κλαδί!  Το έχουμε κι οι δυο ανάγκη!"   

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Το λεωφορείο

   Αυτές τις γιορτές χρειάστηκε να κάνω ένα ταξίδι 450 χλμ. και λόγω της αυξημένης εορταστικής κίνησης των εθνικών δικτύων, προτίμησα να ταξιδέψω με υπεραστικό λεωφορείο. Έχοντας αρκετή ώρα περιθώριο μέχρι την αναχώρησή μου -είχα χάσει το προηγούμενο δρομολόγιο- έκανα γύρους στο χώρο του σταθμού των ΚΤΕΛ. Εκεί ήταν που αντίκρισα δυο μικρά παιδιά ηλικίας 7-10 ετών. Κοντά τους μια κοπέλα μεγαλύτερη, γύρω στα 16 ("πιθανόν η μεγαλύτερή τους αδελφή"). 
   Μέσα στην  ανωνυμία του αγοραίου συγχρωτισμού που χαρακτηρίζει όλους μας σε τέτοιους χώρους, δεν έδωσα περισσότερη σημασία στο ποια κι από πού είναι τα παιδιά, ή αν τα συνοδεύει κάποιος ενήλικας, ούτε καν πρόσεξα την προτροπή της κοπέλας προς τα μικρότερα παιδιά να ησυχάσουν: «Να! Περιμένετε! όπου νά 'ναι θα έρθει!». ("ποιος; τι;" 
   Πρόσεξα μόνο ότι δίπλα τους υπήρχαν ανάκατα ριγμένα, σχεδόν κάτω στο πεζοδρόμιο, λίγα ρουχαλάκια των παιδιών και δυο κουβερτούλες. Ίσως διέκρινα κι ένα παιχνίδι ή μια μεγάλη σακούλα με πατατάκια "τσιπς". Και πάλι δεν έδωσα σημασία: "Ήρθαν από κάπου ή πάνε κάπου", σκέφτηκα, "και μέσα στην αναστάτωση του ταξιδιού, πού καιρός για συμμάζεμα!", συμπληρώνοντας πως "πάντως, τσιγγάνοι δεν είναι! Το όλο παρουσιαστικό τους δείχνει παιδιά περιποιημένα, με ρουχαλάκια φτωχικά ίσως, μα καθαρά". 
  Το μεγαλύτερο παιδί, πιο ανήσυχο, έφερνε βόλτες στα παγκάκια κι έπιανε κουβέντα με τους ταξιδιώτες. ("Ζητιανεύει άραγε;")    
   Η απάντηση σ' αυτή τη σκέψη μου, ήρθε αρνητική, αφού λίγο μετά στάθηκε στο δικό μου παγκάκι δίχως το γνωστό κλαψούρισμα και χωρίς να προτείνει το χέρι του για ελεημοσύνη.
    «Έφυγε το λεωφορείο;» ρώτησε την διπλανή κυρία. 
    «Ποιο λεωφορείο παιδί μου;»
  «Το λεωφορείο» επέμενε εκείνο με αμηχανία, σχεδόν χαμένο στον κόσμο του. Κι απομακρύνθηκε. 
   «Φαίνεται πως ξέχασε ή δεν κατάλαβε καλά που θα πάνε», είπε κοιτάζοντάς με η κυρία, δείχνοντας με κατανόηση τα τρία παιδιά. Μου έδωσε την αίσθηση πως μ΄αυτά τα λόγια επιβεβαίωσε μια -όχι και τόσο αυθόρμητη- δική μου σκέψη.
     Η ίδια σκηνή πρέπει να επαναλήφθηκε πιο πέρα άλλες δυο φορές, πάλι χωρίς να ζητήσει κάτι.
   ("Πού να πηγαίνουν άραγε αυτά τα τρία παιδιά μόνα τους; Περιμένουν κάποιον; Κι εγώ μήπως δεν έχω δικαίωμα να χώνομαι παντού για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου;")
    Ξαφνικά βλέπω το μεγαλύτερο αγόρι να φεύγει από τον περίβολο του ΚΤΕΛ. Βγαίνοντας στην διασταύρωση κάνει ωτοστόπ στα διερχόμενα αυτοκίνητα, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο, καθώς ο δρόμος είναι πολυσύχναστος και οι οδηγοί αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Τότε πια, κατάλαβα πως σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά.
  Τα μεγάφωνα, όμως, μας καλούσαν να βάλουμε τις αποσκευές και να επιβιβαστούμε. Απαλλαγμένος, πλέον, από τη έγνοια φύλαξης των αποσκευών μου, έκανα ένα βήμα προς το μέρος των παιδιών. Είδα πως το μεγάλο αγόρι είχε επιστρέψει, η δε κοπέλα πήρε ένα ρουχαλάκι και σκέπασε με ζηλευτή φροντίδα το μικρότερο αδελφάκι. ("Ή μήπως δεν είναι αδελφάκι της;")
     Μου πέρασε η ιδέα να πλησιάσω περισσότερο, μα δεν το αποτόλμησα καθώς κινδύνευα να ξεπεράσω τα όρια της στοιχειώδους διακριτικότητας, αν δεν τα είχα ξεπεράσει ήδη.
    Ο ελεγκτής των εισιτηρίων επέμενε να ανεβώ στο λεωφορείο, για να φύγουμε. Ανέβηκα κρατώντας το εισιτήριο στο χέρι, αλλά με το βλέμμα στηλωμένο στα παιδιά. Από το παράθυρο τα αναζητούσα, μα δεν τα έβλεπα πουθενά, ακόμα κι όταν άλλαξα δυο-τρεις θέσεις, προκαλώντας τη δυσανασχέτηση του οδηγού, που με κοίταζε από τον καθρέφτη και της ηλικιωμένης κυρίας του μπροστινού καθίσματος.    
    Το λεωφορείο ξεκίνησε και παίρνοντας στροφή για τον περιφερειακό σταμάτησε στο φανάρι απ’ όπου είδα ολοκάθαρα την κοπέλα, πάλι στην ίδια θέση να περιποιείται το μικρό. Καθώς το χάιδευε, έστρεψε το βλέμμα της πίσω. Και κοιτάζοντας –κυριολεκτικά- στο πουθενά, λες και περίμενε κάτι απ’ αυτό το "πουθενά", έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της ("για να μην τη δει το μικρό;") κι έκλαψε. Το πιο αξιοπρεπές, γενναίο, πνιχτό κλάμα που έχω δει, με έκανε να την παρακολουθώ αποσβολωμένος κι άτολμος να πω ή να κάνω κάτι, «δειλός, μοιραίος κι άβουλος αντάμα».
    Τα βουβά δάκρυα της αδελφής, με διπλωματική ικανότητα απέτρεψαν να μεταδοθεί στο μικρό αγόρι η απόγνωση που -μάλλον- ένοιωθε εκείνη, κάτω από το βάρος της ευθύνης της προς αυτά.
    Και μέσα στη θολούρα των δικών μου ματιών -όμοια μ΄ αυτήν που έχω τώρα, που γράφω τούτες τις σειρές- νομίζω πως είδα πάλι το μεγαλύτερο αγόρι να κάνει ωτοστόπ…                      
    Σκέφτηκα να καλέσω την αστυνομία. "Όχι, όχι! Η παρουσία ενός οργάνου της τάξης εκεί, ίσως χειροτερέψει τα πράγματα. Δεν ξέρω πως μπορεί να αντιδράσουν... Όχι! Πρέπει να επιληφθεί της υπόθεσης κάποιος κοινωνικός λειτουργός!"
  Κάλεσα από το κινητό μου τον τετραψήφιο αριθμό ενός ειδικού "μη-κερδοσκοπικού" οργανισμού. Με διαβεβαίωσαν πως θα ελέγξουν όσο γίνεται πιο γρήγορα και διακριτικά την πληροφορία που τους έδωσα.
    Το βράδυ, όταν έφτασα στον προορισμό μου, ξανακάλεσα για να μάθω νέα. Μου είπαν ότι οι ερευνητικές προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Οι κοινωνικοί λειτουργοί τους οποίους έστειλαν, δεν εντόπισαν πουθενά τα παιδιά. Το ίδιο συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα. 
    Κι όμως! Κάτι με κάνει να πιστεύω βαθιά μέσα μου πως πάλι σήμερα αυτά τα αδέλφια(;;) που βρίσκονται τόσα χιλιόμετρα μακριά μου ("ή σήμερα βρίσκονται πιο μακριά;") περιμένουν ακόμα «το  λεωφορείο»...

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Αναμένοντας τη νυχτερινή βροχή

    Τα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό σχεδόν καθ΄ όλη τη διάρκεια της χθεσινής μέρας και η αυξημένη υγρασία προμήνυε τον ερχομό της βροχής. Αυτή, όμως, δε βιάστηκε καθόλου. Προτίμησε να αναβάλει την εμφάνισή της για τη νύχτα.  Αναμένοντάς την στην ακρογιαλιά, το σούρουπο παίρνει μια άλλη διάσταση.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

"Εδώ τελειώνει ο ουρανός"

     Η πιο όμορφη συντροφιά κατά την οδήγηση είναι η ακρόαση μουσικής. Χθες βράδυ, λοιπόν, οδηγώντας άκουσα τον παραγωγό μιας ραδιοφωνικής εκπομπής να λέει: Και συνεχίζουμε με ένα τραγούδι που απέσπασε το 2ο βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης του 1963. Σε στίχους Κώστα Κινδύνη και μουσική Μίμη Πλέσσα, η Ζωή Κουρούκλη τραγουδά: Εδώ τελειώνει ο ουρανός..."
    Κι εκείνη τη στιγμή, πρόσεξα πως "το σύμπαν συνωμότησε"...
Εδώ τελειώνει ο ουρανός, εδώ είν’ ο κόσμος σκοτεινός
εδώ το βράδυ απλώνει, εδώ που η αγάπη μας τελειώνει.
 
Την τύχη σου, τον δρόμο σου, την μοίρα σου απόψε τα διαλέγεις
και παίρνεις την ανάσα μου στο γέλιο σου και φεύγεις.


Εδώ τελειώνει ο ουρανός...     http://www.youtube.com/watch?v=l2vLomCaj2w 

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014