Πίσω από το κάστρο της Άρτας, "στη σκιά του ρολογιού", όπως λέει ο Γιάννης Καλπούζος υπήρχε ο "φούρνος της Χαρωνούς" (εικ : ομότιτλη ελαιογραφία σε μουσαμά, του Δ..Βαφιά).
Σε πείσμα των ηλεκτρικών/πετρελαιοκίνητων φούρνων, που έκαναν ραγδαία την εμφάνισή τους τη δεκαετία του '70, ο φούρνος αυτός συνέχιζε να σιγοψήνει με ξύλα, μαγεύοντας όλη τη γειτονιά με το μοσχοβόλημα των φαγητών που έφερναν οι νοικοκυρές για ψήσιμο. Κι όταν σίμωναν Χριστούγεννα ή Πάσχα, ε! τότε ήταν που κυριολεκτικά μεθούσες από τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τα κουλουράκια κι ένιωθες διπλά χαρούμενος, αφού στη γιορταστική ατμόσφαιρα συνεισέφερε καθοριστικά η όσφρηση, προετοιμάζοντας τη γεύση να απογειώσει τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.
Με τον καιρό, ο μοντέρνος τρόπος ζωής που έκανε τα πάντα "εύκολα", αλλά κι απάνθρωπα, έμπασε έναν φούρνο σε κάθε σπίτι... Μόνο που αυτός δε μοσχομύριζε σαν τον φούρνο της Χαρωνούς, που αθόρυβα κι απλόχερα σκορπούσε ακόμη ευωδιές κι έκλεβε τις γευστικές εντυπώσεις με τη μαστοριά του ψησίματος.
Ώσπου μια μέρα, η στοίβα με τα ξύλα τέλειωσε και το γραφικό πορτάκι που άνοιγε για να παραλαμβάνει και να παραδίδει τα ταψιά, σφάλισε για πάντα...
Το κτίριο αφέθηκε στην εγκατάλειψη και η προειδοποιητική ασπροκόκκινη λωρίδα βάλθηκε ν΄ απομακρύνει τους περαστικούς, αποτρέποντας την προσέγγιση στο ετοιμόρροπο κουφάρι του φούρνου, εξανεμίζοντας παλιές μοσχοβολιές, διαλύοντας αναμνήσεις και φράζοντας ερμητικά την είσοδο στον -άχρηστο για τα νέα ήθη- κόσμο τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου