Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Στη ακροθαλασσιά

 Μια ομάδα από παιδιά δίπλα στο κύμα.
   Συζητήσεις που αποπνέουν δροσιά, ζωντάνια (όση δεν τους στερούν οι μεγαλύτεροι) κι αέρινη χάρη.
Ξέγνοιαστα νεανικά καλοκαιρινά όνειρα, καμωμένα με αστείρευτη φαντασία -δανεισμένη από την απεραντοσύνη της θάλασσας- και λάμψη, σαν αυτή που σκορπά απλόχερα ο ήλιος κι αντιφεγγίζει πάνω στο κύμα που ξεδιπλώνεται στην αμμουδιά.

...Όνειρα -αλίμονο- θνησιγενή, καταδικασμένα να γίνουν εύκολη λεία της πρώτης μπόρας του ερχόμενου Φθινοπώρου...
Όνειρα-θύματα της αναπόφευκτης ενηλικίωσης...

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Ψάρεμα στη λίμνη

Σε ένα πανέμορφο τοπίο που φέρνει στο νου εικόνες από διαφημιστικά ταξιδιωτικών γραφείων για Σκωτία, Φινλανδία ή Καναδά, η Λίμνη Ζηρού Φιλιππιάδας είναι ένας τόπος που προσφέρει μοναδικές εμπειρίες.
Ψάρεμα, περπάτημα, ποδηλασία, φωτογράφία, ζωγραφική, υπαίθρια σκιερά αναγνωστήρια και κρυσφήγετα ρεμβασμού.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Δυο ταξιδιώτες

Πρωϊνό στο λιμάνι της Πρέβεζας.
Μια καινούργια μέρα ξεκινά, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα κατάρτια ενός ιστιοφόρου.


Το παράλληλο ταξίδι και για τους δυο, μόλις άρχισε.

Εξιλέωση

Μια ξαφνική μπόρα είναι αρκετή ν΄αλλάξουν όλα: χρώματα, τοπία, ψυχική διάθεση...
Η μόλις πριν λίγο γεμάτη φωνές και ζωή παραλία άδειασε εσπευσμένα, καθώς οι αστραπές της καλοκαιρινής μπόρας αυλάκωναν τον ουρανό.
Κι όταν στο τέλος, ο -πρόσκαιρα έκπτωτος- ήλιος ξανάκανε την εμφάνισή του, το παιχνίδισμα φωτός και σκιάς, άσπρου και μαύρου, μα -προ παντός- των διαβαθμίσεων του γκρι, δίνει τη δύναμη σε κάποια ξερά κλαδιά στην άκρη του γιαλού να μεταμορφωθούν σε χέρια, που άλλα υψώνονται στον ουρανό για να ζητήσουν εξιλέωση κι άλλα απλώνονται αδηφάγα, για ν΄αρπάξουν από τα διπλανά τους λίγη απ΄τη ζωντάνια που στερήθηκαν.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Ωδή σ΄ένα όνειρο


Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο,
που το στολίζανε τ΄ αστέρια τ΄ Αυγουστιάτικου ουρανού.
Κι αν να ξυπνήσω αποφάσιζα,
θαρρώ τον κόσμο των ονείρων θα εγκατέλειπε
και μπρος μου θα ζωντάνευε ατόφιο.

Πανώριο ήταν τούτο τ’ όνειρο,
τόσο όμορφο, που σκέφτηκα
πως δεν θα μπόραγε ποτές να γίνει αληθινό.

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο,
που έσβησε μπροστά στη σκέψη
πως η αυγή, δε θ’ άργειε να φανεί.

Ξανθό μου όνειρο, αιθέριο,
που οι νεράιδες σ΄ ύφαναν με περισσή μαεστρία.
Νεκρό κι ασάλευτο να σ’ αντικρίζω, δεν αντέχω.
Και στη θανή σου, όρκο μεγάλο παίρνω :
«Ποτέ να μην ονειρευτώ ξανά!…»