Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Φώτα γιορτινά

    Παραμονή Πρωτοχρονιάς, δεκαετίες πριν.. Όλα γύρω στολισμένα, χαρούμενα, μαγικά, σαν να ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι: παιδιά που τραγουδούσαν, κόσμος που πηγαινοέρχονταν, εγκάρδιες ευχές, φωνές χαράς, δώρα και φώτα, πολλά φώτα...
     Παιδιάστικη κι αλλόκοτη  ευχαρίστηση: να κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι και χνωτίζοντάς το ν' αντικρίζω  γύρω μου αμέτρητα φωτάκια ν' αναβοσβήνουν στο ρυθμό της γιορτής σκορπίζοντας μια μαγεία, που το χνωτισμένο τζάμι την έκανε ακόμα πιο εξωπραγματική, παραμυθένια. 
     Ε! Τί κι αν πέρασαν τόσα χρόνια! Είναι όλα ζωντανά και θα το αποδείξω επαναλαμβάνοντάς το!  Εμπρός, λοιπόν, στο τζάμι... 
   Μα... δεν ακούω φωνές ή τραγούδια. Ο κόσμος γύρω έχει ησυχάσει επικίνδυνα κι ούτε βλέπω -παρά μόνο λίγα- φωτάκια να λαμπυρίζουν μέσα στη νυχτιά...
Μερικά  κεράκια σιγοκαίνε... Ξωπίσω τους, μια σειρά ατέλειωτη από κεριά σβηστά.
    Ακόμα και το τζάμι δε χνωτίζει, ούτε με παγώνει στο άγγιγμά του. Ίσως επειδή έχει την ίδια θερμοκρασία με το σώμα μου... Τί έμεινε, λοιπόν, από τη λάμψη εκείνης της γιορτής;
   Ψάχνω βαθιά μέσα μου και –τι θαύμα!- ανακαλύπτω κάποια ψήγματα αγάπης κι ανθρωπιάς που διεφύλαξα αναλλοίωτα, καθώς όταν έβλεπα εκείνα τα γιορτινά φώτα, είχα υποσχεθεί πως δεν θα μεγαλώσω ποτέ και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα γιορτάζω στο δικό τους ρυθμό.
     Ναι! Μπορώ ακόμα να σκορπίζω ευχές (έστω κι αν κάποιες μείνουν απραγματοποίητες), να αρθρώνω ένα "Ευχαριστώ" σ΄αυτούς που με τίμησαν με τη φιλία τους και μου προσέφεραν κάτι με αγάπη, να θυμάμαι κάποια απλά πράγματα γι΄αυτούς και να μπορώ να πω:  
Μια "Καλημέρα! Είμαι εδώ και σας σκέφτομαι!"...
Ένα "Μη φοβάστε! Αν είμαστε μαζί, θα τα ξεπεράσουμε όλα"...
Ένα "Συγγνώμην", που ξέχασα ή ντράπηκα να ζητήσω...
Ένα "Ευχαριστώ", που δίστασα ή δεν θεώρησα απαραίτητο να πω...
Κι ένα πολύ μεγάλο "Σας αγαπώ!"

 Χρόνια πολλά, φίλοι μου, Καλή χρονιά.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Στον Προφήτη Ηλία, στα Ηλιοβούνια

  Στον εθνικό δρόμο Άρτας-Πρέβεζας, πάνω από το χωριό Πέτρα (μεταξύ Νέας Κερασούντας και Λούρου) υπάρχει το παλαιό μοναστήρι του Προφήτη Ηλία (γίνεται αυτοτελής μονή το 1720). Κτισμένο στην κορυφή του "Ηλιοβουνίου" (υψ. 560μ.), το μοναστήρι αυτό προσέφερε πολλά στους σκλαβωμένους Έλληνες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κυρίως με τη χρηματοδότηση σχολείων με 22.000 γρόσια το χρόνο. Αυτός ήταν ο λόγος που γνώρισε την καταστρεπτική μανία του Αλή πασά και του γιου του, Μουχτάρ. Οι καταστροφές της Μονής συνεχίστηκαν κατά τον πόλεμο του 1897 και ολοκληρώθηκαν με την πυρπόλησή της στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.            
    Σ΄αυτήν προστέθηκε η φθορά του χρόνου, η μερική εγκατάλειψη (λόγω μεταφοράς της έδρας της Μονής το 1991 στην περιοχή "Φλάμπουρα"), αλλά και η  περίεργη κι εξοργιστικά βλακώδης συνήθεια των βανδάλων νεοελλήνων, που νιώθουν το υπέρτατο ηθικό χρέος να πληροφορήσουν τις επόμενες γενεές ότι "Litsa+Τoula=B.F.F.E." (!!!) χαράσσοντάς το πάνω στις τοιχογραφίες, μαζί με την -κοσμοϊστορικής σημασίας- ημερομηνία επίσκεψής τους στο χώρο...

  Δείγματα των σπουδαίων τοιχογραφιών: δεξιά ο νεομάρτυς 'Αγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων και κάτω Η Πλατυτέρα των ουρανών στον τρούλο.

    Το πιο εντυπωσιακό πάντως είναι το σπάνιο και εξαιρετικής τεχνικής λίθόγλυπτο τέμπλο.
   
   
    Αν λάβουμε υπ΄όψη τις -φυσικές και ανθρωπογενείς- αντίξοες συνθήκες με τις οποίες βρέθηκε αντιμέτωπο, είναι ευτύχημα το πώς αυτό το μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς έχει διατηρηθεί χωρίς σημαντικές φθορές. 
   
   Η ανάγλυφη εικόνα του Αγίου Γεωργίου θυμίζει την τεχνοτροπία της πρώιμης δυτικοευρωπαϊκής γλυπτικής.   
  Τα πλούσια νατουραλιστικά διακοσμητικά μοτίβα της πέτρας, συνεχίζονται συμπληρωματικά στο ξύλινο βημόθυρο, κάτω από το δαντελωτό  πέπλο της Ωραίας Πύλης

















  (Τα ιστορικά στοιχεία αντλήθηκαν από το Ημερολόγιον 2014, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως 
Νικοπόλεως και Πρεβέζης.)  

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Θύμησες...

   Άλλοτε όμορφες, ευχάριστες, αφήνοντας ένα χαμόγελο ν΄απλωθεί στο πρόσωπό σου κι άλλοτε άσχημες,  θλιβερές, κάνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει. Παραμονεύουν πάντα όταν προσπαθείς απεγνωσμένα ν΄ αντιστρέψεις για λίγο την πορεία του Χρόνου, για να καταλήξεις να παίζεις -τελικά- το δικό του βασανιστικό παιχνίδι... 

Η τέταρτη διάσταση*
Η νύχτα κυλά νωχελικά τα βήματά της
και του κεριού τ΄αδύναμο το φως
με δέος τρεμοπαίζει  στ΄ απόβρεχου το μυρωμένο αγέρι.

Είν΄ η στιγμή που από του ίσκιου τα τεχνάσματα
αντλούν  ζωντάνια  κι ανασαίνουν
  μύρια της νύχτας πλάσματα γλαυκά,
σωστά κεντήματα ατλαζένια.

Είν΄ η στιγμή που ο Χρόνος, ο ατέρμονας , αλλάζει ρου
και σ΄ οδηγεί σε Χώρους γνώριμους, του παρελθόντος.

Συνειρμικά, περνάς από τη φλόγα τούτη του κεριού
στη δάδα του κατακτητή, που ανάλωσε ό,τι  πόνεσες
και μέσα σου φουντώνει αβυσσαλέα η εκδίκηση.

Τη Δαρδανίδα**  σκέφτεσαι, που αφήκες πίσω σου
ατείχιστη, απροστάτευτη, της λήθης τρόπαιο!
Των Δαναών τον ανελέητο κλοιό λογάσαι  και το ολέθριο άτι…

  …Φύσα αγέρα… Την καταλύτρα φλόγα, σκόρπα την στα πέρατα
και σκέπασε με τ΄ άρωμα το λάγνο απ΄ τα λούλουδα
τις θύμησες που αναμόχλεψε ο Χρόνος…


*Τέταρτη διάσταση του Χώρου: ο Χρόνος (κατά τη Θεωρητική Φυσική)
** Δαρδανίδα (πόλη του Δαρδάνου) :  η Τροία

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Frozen heart!

     Το κρύο του χθεσινού πρωινού έκανε έναν σωλήνα αρδευτικού συστήματος να σπάσει και το νερό που πάγωσε να δημιουργήσει ένα σπάνιο γλυπτό πάνω στο συρματόπλεγμα περίφραξης του χωραφιού. Και το λιγοστό πρωινό φως, καθώς έπεφτε δειλά στο παγωμένο γλυπτό, τόνιζε τις αντιθέσεις σκοτεινών και φωτιζόμενων μερών του. 
    Με λίγη φαντασία, μέσα απ' αυτήν την εικόνα μπορούμε να δούμε να προβάλλει ένας ήρωας αρχαίας τραγωδίας, ή ένας άγγελος με ανοιγμένα φτερά.
     Λίγο φως, λίγη αγάπη θέλει μια ψυχή για να πετάξει..  Ακόμα κι αν είναι παγωμένη...

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Τα χρυσά φύλλα της οδού Εσπερίδων


    Κατά την ελληνική μυθολογία, ο ενδέκατος άθλος τον οποίο έπρεπε να κάνει ο Ηρακλής (με εντολή του Ευρυσθέα), ήταν να πάρει τα "μήλα των Εσπερίδων": τους χρυσούς καρπούς που είχαν τα δέντρα που βρίσκονταν στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα. Και για να μην κλαπούν οι χρυσοί καρποί, η Ήρα ανέθεσε τη φύλαξή τους στις νύμφες Εσπερίδες και στον δράκοντα Λάδωνα, που είχε εκατό κεφάλια.

   Αντί να επιχειρήσω να μιμηθώ τον άθλο του ημίθεου (ποιός τα βάζει τώρα με έναν εκατοκέφαλο δράκοντα;..) βρέθηκα στην οδό Εσπερίδων που οδηγεί έξω από την πόλη της Άρτας σε μια περιοχή κατάφυτη κυρίως από δέντρα με εσπεριδοειδή.  
     Εκεί αντίκρισα έναν πλάτανο λουσμένο στο φως του φθινοπωρινού ήλιου, λίγο πριν τη δύση του.
    Φθινόπωρο και ηλιοβασίλεμα συνωμότησαν κι έδωσαν μια μαγική "χρυσή" απόχρωση στα φύλλα.
 
    Η θέα των "χρυσών φύλλων" είναι εντυπωσιακή, τόσο στη φυσική τους απόχρωση,
    όσο και στην "ψυχεδελική" εκδοχή τους: