Παραμονή Πρωτοχρονιάς, δεκαετίες πριν.. Όλα γύρω
στολισμένα, χαρούμενα, μαγικά, σαν να ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι: παιδιά που
τραγουδούσαν, κόσμος που πηγαινοέρχονταν, εγκάρδιες ευχές, φωνές χαράς, δώρα
και φώτα, πολλά φώτα...
Παιδιάστικη κι αλλόκοτη
ευχαρίστηση: να κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι και χνωτίζοντάς το ν' αντικρίζω γύρω μου αμέτρητα φωτάκια ν' αναβοσβήνουν στο ρυθμό της γιορτής σκορπίζοντας μια μαγεία, που το χνωτισμένο τζάμι την έκανε ακόμα πιο εξωπραγματική, παραμυθένια.
Ε! Τί κι αν
πέρασαν τόσα χρόνια! Είναι όλα ζωντανά και θα το αποδείξω επαναλαμβάνοντάς
το! Εμπρός, λοιπόν, στο τζάμι...
Μα... δεν ακούω φωνές ή τραγούδια. Ο κόσμος γύρω έχει
ησυχάσει επικίνδυνα κι ούτε βλέπω -παρά μόνο λίγα- φωτάκια να λαμπυρίζουν μέσα
στη νυχτιά...
Μερικά κεράκια σιγοκαίνε... Ξωπίσω τους, μια σειρά ατέλειωτη από κεριά σβηστά.
Ακόμα και το τζάμι δε χνωτίζει, ούτε με παγώνει στο άγγιγμά του.
Ίσως επειδή έχει την ίδια θερμοκρασία με το σώμα μου... Τί έμεινε, λοιπόν,
από τη λάμψη εκείνης της γιορτής;
Ψάχνω βαθιά μέσα μου και –τι θαύμα!- ανακαλύπτω κάποια ψήγματα αγάπης
κι ανθρωπιάς που διεφύλαξα αναλλοίωτα, καθώς όταν έβλεπα εκείνα τα γιορτινά φώτα, είχα υποσχεθεί πως δεν θα
μεγαλώσω ποτέ και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα γιορτάζω στο δικό τους ρυθμό.
Ναι! Μπορώ ακόμα να σκορπίζω ευχές (έστω κι αν κάποιες μείνουν απραγματοποίητες), να αρθρώνω ένα "Ευχαριστώ"
σ΄αυτούς που με τίμησαν με τη φιλία τους και μου προσέφεραν κάτι με αγάπη, να
θυμάμαι κάποια απλά πράγματα γι΄αυτούς και να μπορώ να πω:
Μια "Καλημέρα! Είμαι εδώ και σας σκέφτομαι!"...
Ένα "Μη φοβάστε! Αν είμαστε μαζί, θα τα ξεπεράσουμε όλα"...
Ένα "Συγγνώμην", που ξέχασα ή ντράπηκα να ζητήσω...
Ένα "Ευχαριστώ", που δίστασα ή δεν θεώρησα απαραίτητο να πω...
Κι ένα πολύ μεγάλο "Σας αγαπώ!"
Ένα "Μη φοβάστε! Αν είμαστε μαζί, θα τα ξεπεράσουμε όλα"...
Ένα "Συγγνώμην", που ξέχασα ή ντράπηκα να ζητήσω...
Ένα "Ευχαριστώ", που δίστασα ή δεν θεώρησα απαραίτητο να πω...
Κι ένα πολύ μεγάλο "Σας αγαπώ!"
Χρόνια πολλά, φίλοι μου, Καλή χρονιά.