"Στη θάλασσα τη ρηχή και την ήμερη"

  Από παιδί, όταν επισκεπτόμουν κάποια πόλη, έβαζα τη φαντασία μου να βιώσει την καθημερινή ζωή εκεί. Έτσι, κατευθυνόμενος από το Μεσολόγγι προς την Τουρλίδα, "μετακόμισα" για λίγο στα ψαράδικα σπιτάκια που είναι χτισμένα πάνω στη λιμνοθάλασσα: 

 Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα  κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει,
καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα
τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:  Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου, δὲν γνώρισα κι ἄλλη: 
Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη
καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.

Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο κοντά μου καὶ πάλι
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη...

«Μια πίκρα» - Κωστής Παλαμάς 

(από τη συλλογή Καημοί της λιμνοθάλασσας, 1912)