Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Χρώματα Ελλάδας


Η απόλυτη συμφωνία του γαλάζιου της ελληνικής θάλλασας (Παλαιοκαστρίτσα Κέρκυρας) και του λευκού...

Σκέπη και προστασία

Βροχή και νύχτα επελαύνουν ορμητικά στον Προυσό Ευρυτανίας.
Μοναδική καταφυγή ψυχής τε και σώματος, το μοναστήρι της Παναγιάς.
"Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντες Σοι".

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Στη ακροθαλασσιά

 Μια ομάδα από παιδιά δίπλα στο κύμα.
   Συζητήσεις που αποπνέουν δροσιά, ζωντάνια (όση δεν τους στερούν οι μεγαλύτεροι) κι αέρινη χάρη.
Ξέγνοιαστα νεανικά καλοκαιρινά όνειρα, καμωμένα με αστείρευτη φαντασία -δανεισμένη από την απεραντοσύνη της θάλασσας- και λάμψη, σαν αυτή που σκορπά απλόχερα ο ήλιος κι αντιφεγγίζει πάνω στο κύμα που ξεδιπλώνεται στην αμμουδιά.

...Όνειρα -αλίμονο- θνησιγενή, καταδικασμένα να γίνουν εύκολη λεία της πρώτης μπόρας του ερχόμενου Φθινοπώρου...
Όνειρα-θύματα της αναπόφευκτης ενηλικίωσης...

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Ψάρεμα στη λίμνη

Σε ένα πανέμορφο τοπίο που φέρνει στο νου εικόνες από διαφημιστικά ταξιδιωτικών γραφείων για Σκωτία, Φινλανδία ή Καναδά, η Λίμνη Ζηρού Φιλιππιάδας είναι ένας τόπος που προσφέρει μοναδικές εμπειρίες.
Ψάρεμα, περπάτημα, ποδηλασία, φωτογράφία, ζωγραφική, υπαίθρια σκιερά αναγνωστήρια και κρυσφήγετα ρεμβασμού.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Δυο ταξιδιώτες

Πρωϊνό στο λιμάνι της Πρέβεζας.
Μια καινούργια μέρα ξεκινά, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα κατάρτια ενός ιστιοφόρου.


Το παράλληλο ταξίδι και για τους δυο, μόλις άρχισε.

Εξιλέωση

Μια ξαφνική μπόρα είναι αρκετή ν΄αλλάξουν όλα: χρώματα, τοπία, ψυχική διάθεση...
Η μόλις πριν λίγο γεμάτη φωνές και ζωή παραλία άδειασε εσπευσμένα, καθώς οι αστραπές της καλοκαιρινής μπόρας αυλάκωναν τον ουρανό.
Κι όταν στο τέλος, ο -πρόσκαιρα έκπτωτος- ήλιος ξανάκανε την εμφάνισή του, το παιχνίδισμα φωτός και σκιάς, άσπρου και μαύρου, μα -προ παντός- των διαβαθμίσεων του γκρι, δίνει τη δύναμη σε κάποια ξερά κλαδιά στην άκρη του γιαλού να μεταμορφωθούν σε χέρια, που άλλα υψώνονται στον ουρανό για να ζητήσουν εξιλέωση κι άλλα απλώνονται αδηφάγα, για ν΄αρπάξουν από τα διπλανά τους λίγη απ΄τη ζωντάνια που στερήθηκαν.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Ωδή σ΄ένα όνειρο


Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο,
που το στολίζανε τ΄ αστέρια τ΄ Αυγουστιάτικου ουρανού.
Κι αν να ξυπνήσω αποφάσιζα,
θαρρώ τον κόσμο των ονείρων θα εγκατέλειπε
και μπρος μου θα ζωντάνευε ατόφιο.

Πανώριο ήταν τούτο τ’ όνειρο,
τόσο όμορφο, που σκέφτηκα
πως δεν θα μπόραγε ποτές να γίνει αληθινό.

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο,
που έσβησε μπροστά στη σκέψη
πως η αυγή, δε θ’ άργειε να φανεί.

Ξανθό μου όνειρο, αιθέριο,
που οι νεράιδες σ΄ ύφαναν με περισσή μαεστρία.
Νεκρό κι ασάλευτο να σ’ αντικρίζω, δεν αντέχω.
Και στη θανή σου, όρκο μεγάλο παίρνω :
«Ποτέ να μην ονειρευτώ ξανά!…»

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Μια αγάπη για τον Σεπτέμβρη

    "Γλυκιά μου, μάζεψα όλα τα χρώματα του πρωϊνού για να σου τα προσφέρω". Αυτά έγραφε το κείμενο που συνόδευε τη φωτογραφία που 'τράβηξα' κι έστειλα με το κινητό μου τηλέφωνο σ' εκείνη που -όπως αποδείχθηκε- νόμιζα πως αγαπούσα.
     Ήταν το τελευταίο πρωϊνό του Σεπτέμβρη, βιώνοντας έναν παράφορο έρωτα, που δε μπορούσε να οδηγήσει ποτέ σε πραγματοποίηση του ιερού του πόθου. Αυτός άλλωστε είναι εξ ορισμού ο σκοπός του έρωτα: να είναι ονειρικός, αέρινος, "άπιαστος" (αλίμονο: αν γίνονταν τα όνειρά μας και οι έρωτες πραγματικότητα, τότε ο κόσμος θα μετατρέπονταν σε μια φρικτή ισοπέδωση, μια τυρρανική ομοιομορφία, χωρίς ελπίδα για κάτι το καλύτερο).
     Βιώνοντας -λοιπόν- έναν έρωτα τρελό, έκανα όνειρα και το χειρότερο : τα πίστευα.
     Κι όταν - επιτέλους- ξύπνησα, το μόνο που απέμεινε, είναι εκείνη η φωτογραφία, που βιάστηκα να στείλω και το ρεφραίν ενός παλιού τραγουδιού: "...κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου: Σεπτέμβρη σού 'χα πει το 'Σ' αγαπώ'."
     Άν μετάνοιωσα; Ναι, μα όχι για το ότι αγάπησα, αλλά γιατί "Η αγάπη βιάστηκε μια μέρα"