Ήταν το τελευταίο πρωϊνό του Σεπτέμβρη, βιώνοντας έναν παράφορο έρωτα, που δε μπορούσε να οδηγήσει ποτέ σε πραγματοποίηση του ιερού του πόθου. Αυτός άλλωστε είναι εξ ορισμού ο σκοπός του έρωτα: να είναι ονειρικός, αέρινος, "άπιαστος" (αλίμονο: αν γίνονταν τα όνειρά μας και οι έρωτες πραγματικότητα, τότε ο κόσμος θα μετατρέπονταν σε μια φρικτή ισοπέδωση, μια τυρρανική ομοιομορφία, χωρίς ελπίδα για κάτι το καλύτερο).
Βιώνοντας -λοιπόν- έναν έρωτα τρελό, έκανα όνειρα και το χειρότερο : τα πίστευα.
Κι όταν - επιτέλους- ξύπνησα, το μόνο που απέμεινε, είναι εκείνη η φωτογραφία, που βιάστηκα να στείλω και το ρεφραίν ενός παλιού τραγουδιού: "...κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου: Σεπτέμβρη σού 'χα πει το 'Σ' αγαπώ'."
Άν μετάνοιωσα; Ναι, μα όχι για το ότι αγάπησα, αλλά γιατί "Η αγάπη βιάστηκε μια μέρα"
