Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Χάρτινο το κρεβατάκι...


    Σε κάποιο Καλοκαιρινό πανηγύρι, από τα δεκάδες που φιλοξενεί κάθε γωνιά της πατρίδας μας (Καλοκαίρι και πανηγύρι είναι έννοιες αλληλένδετες στο νου του Έλληνα). Πολύβουες συναθροίσεις, γνωριμίες και επανασυνδέσεις,  μουσικές και χοροί, γεύσεις και μυρωδιές, υπαίθρια παζάρια.
    Αποκαμωμένο από την πολύωρη κούραση, το κορίτσι της φωτογραφίας έγειρε να ξεκουραστεί (ίσως να πάρει κι έναν υπνάκο στα κλεφτά) σε ένα πρόχειρο αυτοσχέδιο κρεβατάκι: ένα χάρτινο κουτί που περιείχε ό,τι "Made in China" είχαν να πουλήσουν οι -πλανόδιοι μικροπωλητές- γονείς.

Jazz lights

  H Jazz είναι μια μουσική που γοητεύει με την ελευθερία της έκφρασης και τον αυτοσχεδιασμό. Ακόμα και τα φώτα κινούνται στους ρυθμούς της, διαγράφοντας το αρχικό της.  

Ο καρχαριο-δαμαστής

'Οταν είσαι δεινός κολυμβητής κι ανδρειωμένο παλικάρι, "βάζεις κάτω" και τον πιο άγριο καρχαρία...

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

The beer-tree!

-Μαμά, από πού παίρνουμε τη μπύρα;
-Τα υλικά που χρειάζονται για να φτιαχτεί η μπύρα είναι: νερό, κριθάρι, μαγιά και λυκίσκος. Αφού ανακατευτούν αυτά τα υλικά, γίνεται μια ειδική ζύμωση στο εργοστάσιο
 "Ζυθοποιίας", όπως λέγεται και...
-Σε εργοστάσιο; Δεν παίρνουμε τη μπύρα από δέντρο;
-Τί ανοησίες είναι αυτές παιδί μου; Τα δένδρα κάνουν καρπούς, όχι μπύρες! Οι μηλιές κάνουν μήλα, οι αχλαδιές αχλάδια... 
-... Ε, τότε αυτό εδώ το δέντρο πρέπει να είναι "μπυριά". Και μάλιστα είναι φορτωμένη από  κουτάκια μπύρας...

Πέτρα, ψυχή και μαστοριά

    Στον ορεινό οικισμό Πέρδικας Ιωαννίνων (Δήμος  Αγίου Δημητρίου).
  Άγονος είναι τούτος ο ευλογημένος τόπος. Μόνο πέτρες έχει να δώσει από τα σπλάχνα του, μ΄ αυτές μόνο μπορούσε να προικίσει τις ζωές των κατοίκων του.
    Μα όσο σκληρός είναι ο τόπος, τόσο γόνιμη και δημιουργική είναι η ψυχή των ανθρώπων του. Κι η πόρτα της ψυχής τους μένει πάντα ανοιχτή (τί κι αν η ξενητιά σφάλισε τις πόρτες των σπιτιών τους;)
    Με όρεξη, υπομονή, άρτια τεχνική και μεράκι, οι Ηπειρώτες μάστοροι πελεκούν την πέτρα και την "πλάθουν", μεταμορφώνοντάς την σε έργα απαράμιλλης λαϊκής αρχιτεκτονικής.   

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Η σημασία του να μένεις "βράχος"

    Θαλασσοδαρμένος βράχος στην Πρέβεζα.
     Χρόνια και χρόνια οι δυο αντίπαλοι μάχονται με πείσμα: τα κύματα διαβρώνουν τον κορμό του, σμιλεύοντάς τον περίτεχνα κι αυτός καρτερικά αντιστέκεται στην προδιαγεγραμμένη φθορά, στην εξιστόρηση του χρονικού ενός "προαναγγελθέντος θανάτου" που λέει ο Gabriel García Márquez.
Κι αν προσέξεις, θ΄αφουγκραστείς κάτι από τον διάλογο των δύο μονομάχων, που μας μεταφέρει αριστουργηματικά στο σχετικό ποίημά του ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης:




«...Βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου η ώρα!
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο,
και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo,
περήφανα μ' εκοίταζες και φώναζες του κόσμου,
να δει την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά-κρυφά, εκεί που σε φιλούσα,
μέρα και νύχτα σ'έσκαφτα τη σάρκα σου εδαγκούσα
και την πληγή που σ' άνοιγα, το λάκκο που 'θε κάμω,
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.

Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,
τα θέμελά σου τα 'φαγα, σ' έκαμα κουφολίθι..."

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ο φρουρός του Ιμαρέτ

     Το "Ιμαρέτ" είναι μουσουλμανικό πτωχοκομείο, κτισμένο στη δυτική όχθη του Αράχθου, δυο χιλιόμετρα από την ιστορική γέφυρα της Άρτας.  Το όνομά του έγινε ιδιαίτερα γνωστό πριν τρία χρόνια, όταν ο αρτινός συγγραφέας Γιάννης Καλπούζος κυκλοφόρησε το -τιμημένο με το βραβείο αναγνωστών Ε.ΚΕ.ΒΙ. - μυθιστόρημά του "Ιμαρέτ - στη σκιά του ρολογιού". 
    Η δημοσιότητα αυτή θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για να "ξανασκεφτούμε τον γείτονα" και να "ξαναδούμε" την πολιτισμική ιστορία πέρα από το πλέγμα του φόβου και του φθόνου, της ανασφάλειας και της μισαλλοδοξίας.
       Πέρα από θρησκευτικές διαφορές και -αναπόφευκτα συνυφασμένες-  εθνικιστικές προεκτάσεις, το κτίριο αποτελεί ένα μνημείο πολιτισμού, που του άξιζε καλύτερη τύχη.  Αντ΄αυτού, τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι ορατά.
      Μοναδικός "φρουρός" του, στέκει ένα ψηλό δέντρο ευκαλύπτου που απλώνει   τα "χέρια" του, για να προστατεύσει την ιστορία του χώρου.

Στα χνάρια... του κάβουρα

    "Τί είναι ο κάβουρας, τί είναι το ζουμί του", λέει μια παροιμία. Για το πόσο... τεράστια και ανεξίτηλα χνάρια αφήνει στην άμμο, δε λέει τίποτε.
Βιάστηκα λίγο να τον φωτογραφίσω,
γιατί θα μου ξέφευγε...     
   Άσε που τα βήματά του ήταν εντελώς απρόβλεπτα:
περπατούσε "σαν τον κάβουρα!"

Παίζοντας με τα σύννεφα στα νερά της Παμβώτιδας


Όταν δεν βρίσκεις παπούτσια στο νούμερό σου...

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Αιλουροειδή...

   (1) Σ΄ένα ταξίδι στην  Ιταλία -αγαπημένο τόπο απόδρασής μου- είδα αυτήν την αφίσα και τη φωτογράφησα με το κινητό (λίγο βιαστικά, το ομολογώ).  Στο βλέμμα της ψιψίνας, λοιπόν, διαβάζω τα εξής: "Ε, ψιτ! κύριε! Τί ωραία γατούλα είσαι! Και με τί μεγαλοπρέπεια ποζάρεις!   Αυτά να τα βλέπουν μερικοί-μερικοί, που νομίζουν ότι επειδή γαβγίζουν, έκαναν κάτι το σπουδαίο...   Μμμ... χαρά στο πράγμα!  Άλλο είναι να σηκώνεις τη γειτονιά στο πόδι με τα γαβ-γαβ, κι άλλο να είσαι βασιλιάς των ζώων...  Ε! το έχουμε στο αίμα μας καημένε!...  Α! ήθελα να σου ζητήσω... νιαρ... μια χάρη.  Επειδή είμαι καλεσμένη σε ένα πάρτυ, μήπως .... νιαρ... θα μπορούσες να μου δανείσεις αυτό το κασκόλ που φοράς;  Θα μου πάει τρέλα! Άλλωστε μην ξεχνάς πως είμαστε ξαδερφάκια... Κι  εγώ όταν μεγαλώσω, θα γίνω σαν κι εσένα..."

   (2) Ρώμη - Colosseo: το μνημείο-σύμβολο της Ιταλικής πρωτεύουσας.      "Προκειμένου να αυξήσουν τη δημοτικότητά τους οι αυτοκράτορες διοργάνωναν σ΄αυτό το τεραστίων διαστάσεων κτίριο αγώνες για να ψυχαγωγήσουν τους Ρωμαίους  πολίτες.  Οι αγώνες  τελείωναν με μονομαχίες μεταξύ αγρίων ζώων και μονομάχων ή μεταξύ μονομάχων. Οι διαγωνιζόμενοι ήταν συνήθως δούλοι, αιχμάλωτοι πολέμου ή κατάδικοι, κυρίως δε, Χριστιανοί στα χρόνια των διωγμών, πολλοί από τους οποίους 
κατασπαράχτηκαν από τα πεινασμένα αιλουροειδή. Το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έφερε και το τέλος των αγώνων αυτών... "
      Ε! Μια στιγμή κύριε ξεναγέ! Εδώ στο κέντρο της αρένας!  Είμαι κι εγώ εδώ! Ε, όχι και σταμάτησαν οι αγώνες! Μπορεί να μην έχω τη δόξα της προ-προ-προ-προ-προ προγιαγιάς μου, αλλά έτσι και περάσει κανένα ποντικάκι, θα δεις τί αγώνας έχει να γίνει! 

(3) Ωχ καημένε και συ! Μας έπρηξες με την Ιταλία!  Τί έχουν οι Ιταλίδες που δεν τό χουμε εμείς; Ορίστε; Από που είμαι εγώ; Φραγκοσυριανή! Εδώ στη Σύρο να δεις νάζι, μαγκιά και τσαχπινιά.  "Μια φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά"
Λοιπόν, μόλις ξύπνησα και βγήκα στο παράθυρο να πω μια καλημέρα στη γειτόνισσά μου. Σε λίγο θα κατεβώ στο λιμάνι για κανένα ψαράκι...  

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ομιχλώδες πρωϊνό στο Πανεπιστήμιο

    Όχι, δεν είναι τα Highlands της Σκωτίας! Είναι η περιοχή μεταξύ Πεδινής και Ανατολής, όπως φαίνεται από το Πανεπιστήμιο, ή μάλλον ό,τι μπορεί να φανεί ανάμεσα στη βαριά κι υγρή κουρτίνα της ομίχλης και στο άτολμο φως του ήλιου που προσπαθεί να ανατείλει.   

Όταν ο ήλιος γείρει στου Αμβρακικού την αγκαλιά

      Ο ήλιος γέρνει να κοιμηθεί στου Αμβρακικού την αγκαλιά.  Στα ήρεμα νερά του πάει να δροσιστεί και με μια βάρκα παίζει.  Κι ένα αηδόνι που θα ρθεί, γλυκά θα κελαηδεί, για να τον νανουρίζει...
"Ο ήλιος πάει να κοιμηθεί κι ο αποσπερίτης βγαίνει.
Μες στη φωλιά του το πουλί κουρνιάζει και σωπαίνει.
Μόνο εγώ μόνος γυρνώ, τη δική μου για να βρω.
Το φεγγάρι είναι λουλούδι
κι ο ουρανός περιπλοκάδι
Λάμπει, ανθίζει το λουλούδι και χαμογελάει στο βράδυ".
William Blake (1757-1827): "Νύχτα" (από το: The songs of innocence - Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας)

Άσκηση Γεωμετρίας

Άσκηση Γεωμετρίας: "Εντός σκιασμένου κυκλικού τόξου, να εγγράψετε κτίριο φωτιζόμενο από τον δύοντα ήλιο και ευρισκόμενο στον αύλειο χώρο του ναού Παναγίας των Βαχερνών, του χωρίου Βλαχέρνα Άρτας".   

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Σινέ Μπίτα - Cinema Paradiso

      Γύρω στο 1973. Ο κινηματογράφος είναι -ελλείψει TV- η πιο προσφιλής και προσιτή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και βαλάντια διασκέδαση.
    Είναι η εποχή που τα παιδιά ανδρώνονται με τα κατορθώματα του Ταρζάν και οι ασίγαστοι κι ανομολόγητοι -μεσούσης της απαγορευτικής δεκαετίας του ΄70- ερωτικοί πόθοι βρίσκουν τη λύτρωσή τους στο κινηματογραφικό πανί, με τους θεατές να ταυτίζονται απόλυτα με τους ήρωές του.
     Η επιτυχημένη πορεία των χειμερινών κινηματογραφικών αιθουσών, δίνει το ερέθισμα σε γνωστό επιχειρηματία του χώρου, να ανοίξει στην Ανατολή τον θερινό "Σινέ- Μπίτα".   
      Τα καλοκαρινά βράδια αποκτούν μια άλλη  αίγλη. Κάθε προβολή κι ένα ξεχωριστό γεγονός για τη μικρή κοινωνία που προσπαθεί να βρει το δρόμο της στη σκιά των αστεριών τ΄ουρανού και του κινηματογράφου.  "Σινεμά ο Παράδεισος", όπως τον περιγράφει στην ομώνυμη ταινία του o Giuseppe Tornatore. 
      "Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες", όπως λέει ο Γιάννης Ξανθούλης. "Ανάπτυξη" τις ονόμασαν. Μόνο που το μέλι τους θά΄φερνε βαθιές αλλαγές στη ζωή: οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφουν όλο και λιγότερο τα βλέμματά τους στον ουρανό  και η λάμψη των αστεριών του θάμπωσε από τις φωταψίες των λαμπτήρων "Νέον".  Οι μικροί μεγάλωσαν, οι αυλές κι οι ψυχές έγιναν μικρότερες,  ο δε Ταρζάν μη μπορώντας να βασιλεύσει στην τσιμεντένια ζούγκλα της "ανάπτυξης", καθαιρέθηκε κι εκτοπίστηκε στης λησμονιάς την άκρη.
      Τα φώτα του θερινού σινεμά, του κόσμου του και των αστεριών του άρχισαν να αργοσβήνουν,  οι διαφημιστικές αφίσες  να ξεθωριάζουν.  Οι πάνινες γιγάντιες οθόνες έδωσαν τη θέση τους σε γυάλινες και πιο μικρές, ώστε να χωράνε σε κάθε σπίτι (αργότερα σε κάθε δωμάτιο). Οι προβολές ελαχιστοποιήθηκαν και τέλος οι αυλές ερήμωσαν και χορτάριασαν. "Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...", λέει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.




     Διάφορες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα πλημμύρισαν το νου μου, καθώς στο χθεσινό πέρασμά μου από τη γειτονιά αυτή, πληροφορήθηκα τον πρόσφατο θάνατο της ιδιοκτήτριας του θερινού "Σινέ- Μπίτα". Ο ίδιος είχε σβήσει πιο νωρίς...    Κι αυτό που μένει τελικά,

"είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά,
νύχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ' αγιόκλημα και γιασεμιά"

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Μα τί ανάποδος είναι αυτός ο κόσμος!

    Ηλιοβασίλεμα στα Τζουμέρκα.  
    Δεν υπάρχει φωτογράφος -ερασιτέχνης ή επαγγελματίας- που να μην έχει μαγευτεί  και να μην προσπάθησε να κλέψει "κάτι"   από τη μεγαλύτερη χρωματική σπατάλη της φύσης...
   Και κάθε φορά μια μαγεία ανεπανάληπτη!  Μια μαγεία που θα μαγνητίζει για πάντα τα βλέμματα, ακόμα κι αν "ο κόσμος γυρίσει ανάποδα"! 
  Ε;  Κι αν.. ¨γύριζε";  Μήπως θα ήταν καλύτερα;  

Ψαρεύοντας στην ομίχλη

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Le secret du Lac

        Στη λίμνη...   Στο αντιφέγγισμα του πρωινού ήλιου που προσπαθεί να διαπεράσει το πέπλο της ομίχλης και καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά, πασχίζω να αποσπάσω κάτι από τη σιωπή τους και να τρυπώσω στα μύχιά τους μυστικά.
     Πρόσκληση απευθύνω ταπεινά στη Φροσύνη, στην κυρά Βασιλική και στις αρχοντοπούλες (θύματα του μένους του Αλή), αναζητώντας το μίτο που θα μου επιτρέψει να τις ακολουθήσω στης λίμνης των μυστικών τα βάθη.    
      Εκεί, οπου φυλάω κι εγώ κρυφό το πιο αθώο μου ψέμα, την πιο γλυκιά ψευδαίσθηση, που με κρατά σε απόσταση ασφαλείας από  την πραγματικότητα -μα και σε μια άλλου είδους "επαφή" μαζί της- δίνοντάς μου τη δύναμη να την "ξεπερνώ" και να ονειρεύομαι.
      Κι αυτά τα όνειρά μου, τα ακουμπάω στοργικά στης λίμνης τα νερά και τα εμπιστεύομαι να ταξιδεύουν στον μυστικό της κόσμο ...