Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Φώτα γιορτινά

    Παραμονή Πρωτοχρονιάς, δεκαετίες πριν.. Όλα γύρω στολισμένα, χαρούμενα, μαγικά, σαν να ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι: παιδιά που τραγουδούσαν, κόσμος που πηγαινοέρχονταν, εγκάρδιες ευχές, φωνές χαράς, δώρα και φώτα, πολλά φώτα...
     Παιδιάστικη κι αλλόκοτη  ευχαρίστηση: να κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι και χνωτίζοντάς το ν' αντικρίζω  γύρω μου αμέτρητα φωτάκια ν' αναβοσβήνουν στο ρυθμό της γιορτής σκορπίζοντας μια μαγεία, που το χνωτισμένο τζάμι την έκανε ακόμα πιο εξωπραγματική, παραμυθένια. 
     Ε! Τί κι αν πέρασαν τόσα χρόνια! Είναι όλα ζωντανά και θα το αποδείξω επαναλαμβάνοντάς το!  Εμπρός, λοιπόν, στο τζάμι... 
   Μα... δεν ακούω φωνές ή τραγούδια. Ο κόσμος γύρω έχει ησυχάσει επικίνδυνα κι ούτε βλέπω -παρά μόνο λίγα- φωτάκια να λαμπυρίζουν μέσα στη νυχτιά...
Μερικά  κεράκια σιγοκαίνε... Ξωπίσω τους, μια σειρά ατέλειωτη από κεριά σβηστά.
    Ακόμα και το τζάμι δε χνωτίζει, ούτε με παγώνει στο άγγιγμά του. Ίσως επειδή έχει την ίδια θερμοκρασία με το σώμα μου... Τί έμεινε, λοιπόν, από τη λάμψη εκείνης της γιορτής;
   Ψάχνω βαθιά μέσα μου και –τι θαύμα!- ανακαλύπτω κάποια ψήγματα αγάπης κι ανθρωπιάς που διεφύλαξα αναλλοίωτα, καθώς όταν έβλεπα εκείνα τα γιορτινά φώτα, είχα υποσχεθεί πως δεν θα μεγαλώσω ποτέ και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα γιορτάζω στο δικό τους ρυθμό.
     Ναι! Μπορώ ακόμα να σκορπίζω ευχές (έστω κι αν κάποιες μείνουν απραγματοποίητες), να αρθρώνω ένα "Ευχαριστώ" σ΄αυτούς που με τίμησαν με τη φιλία τους και μου προσέφεραν κάτι με αγάπη, να θυμάμαι κάποια απλά πράγματα γι΄αυτούς και να μπορώ να πω:  
Μια "Καλημέρα! Είμαι εδώ και σας σκέφτομαι!"...
Ένα "Μη φοβάστε! Αν είμαστε μαζί, θα τα ξεπεράσουμε όλα"...
Ένα "Συγγνώμην", που ξέχασα ή ντράπηκα να ζητήσω...
Ένα "Ευχαριστώ", που δίστασα ή δεν θεώρησα απαραίτητο να πω...
Κι ένα πολύ μεγάλο "Σας αγαπώ!"

 Χρόνια πολλά, φίλοι μου, Καλή χρονιά.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τείνω να πιστέψω πως πράγματι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, (τουλάχιστον για μένα.)
Άνοιξα τον υπολογιστή ελπίζοντας στην ζεστή καρδιά κάποιου...
Άρχισα να διαβάζω λόγια και σκέψεις που κάποτε, μικρό παιδάκι κι' εγώ, έζησα κοντά στους γονείς μου. Ξέρεις, εκείνα τα στολίδια από το μακρινό 60, τα έχω ακόμα και τα στολίζει ο αδελφός μου στο δεντράκι, πού κάθε χρόνο φτιάχνουμε. Τα λαμπάκια μόνο έχουν αλλάξει, κι έχουν γίνει "λέντ"! Θυμάμαι εκείνα τα παλιά πού άναβαν με 220, και τα λέγαμε "μαργαρίτες".
Θυμάμαι τον πατέρα μου που μας έπαιρνε οικογενειακώς με το λεωφορείο και την παραμονή
κατεβαίναμε στην Αθήνα για τα δώρα μας! Το παλτό της μητέρας, τις δικές του κάλτσες,
τι δικό μου τρενάκι τής Lima, από του Πανταζόπουλου, στην Λυκούργου.... και μετά
για αξέχαστες επαναλαμβανόμενες μερίδες γύρο, στον Πλάτανο, πίσω από το Μινιόν, στην Δώρου.
Κατόπιν για λουκουμάδες στον Κρίνο στην Αιόλου. Θυμάμαι εκεί κοντά στο 73...
τα πρώτα δύο LP πού αγόρασα από τον Πολύδωρο στα Χαυτεία! Το "Cosmos Factory"
και το "Α Pluribus Funk". Μά... γιατί στα λέω όλα αυτά; Τί σε νοιάζουν εσένα όλα αυτά;
Θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει "προσωπικά δεδομένα" σύμφωνα με τις σημερινές ανεκδιήγητες νομοθεσίες. Για μένα, παραμένουν δεδομένα πού μπορώ να μοιραστώ
με κάποιον πού μου έκανε ίσως το ακριβότερο δώρο στη γιορτή μου. Μέσα στη μελαγχολία τής μοναξιάς
και ενώ τριγύρω ουρλιάζουν φαντάσματα και κράζουν ανελέητα όρνεα, με μία πνοή έδωσες
ζωή σε εκείνο το καρβουνάκι πού είχα αρχίσει να παγώνει κάτω από τις στάχτες μιας
σακατεμένης κοινωνίας! Φίλε Γιώργο! Μη λυπάσαι για τα σβησμένα κεράκια πού χάσκουν,
σκοτεινή γραμμή πίσω σου... Αντίθετα! Να χαίρεσαι πού κάποτε έκαιγαν, φωτίζοντάς σου
τον δρόμο για να περάσεις. Να περάσεις τα σκοτεινά σοκάκια τής ζωής και να φτάσεις κάποτε
εκεί πού φτάνουν οι καλοί και τίμιοι άνθρωποι! Καλή χρονιά. Βασίλης - spenBill