Λάφυρα του χρόνου

      Συνεχής, άναρχος και ατελεύτητος! Αμείλικτος με όλους, ο χρόνος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του περάσματός του σ΄ανθρώπους, ζώα κι άψυχα αντικείμενα.  Ανήμπορος να επέμβεις στη ροή του, περιορίζεσαι στο να επινοείς κατά σύμβαση "σημεία αναφοράς" και "μέτρα", για να αποτιμήσεις ποσοτικά το πέρασμά του και να αναγνωρίζεις κατ΄εκτίμηση ποιοτικές μεταβολές, που αφήνει πίσω το φθοροποιό του έργο.  

     Κι είναι στιγμές -πάντα με όρους του δικού του παιχνιδιού- που ανασύρεις απ΄το σεντούκι των αναμνήσεων κάποια σημάδια που σου δίνουν την ψευδαίσθηση πως τον σταμάτησες, ότι τον νίκησες και τον ανάγκασες να γυρίσει τη φοβερή του ρότα. Σύμμαχος ιδανικός σ΄αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια αναδεικνύεται η φωτογραφία.

    ...Δυόμιση δεκαετίες πριν, η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της σημερινής Άρτας -το "Τρίγωνο"- δεν είχε αυτή τη μορφή: στη θέση του υπήρχαν περιβόλια με εσπεριδοειδή που μοσχοβολούσαν την Άνοιξη κι όπου αμέτρητα αηδόνια κελαηδούσαν δίπλα στο αρδευτικό αυλάκι. Όλη η περιοχή καλύπτονταν από πυκνή θαμνώδη βλάστηση, στην οποία έβρισκαν κρυψώνα ακόμα κι αλεπούδες.

     Εκεί, λοιπόν, πίσω από την οδό Κομμένου στο ύψος του -μετέπειτα- 7ου Δημοτικού Σχολείου, έστεκε μια πετρόχτιστη αγροικία, που χρησίμευε περισσότερο ως αποθήκη των αγροτικών προϊόντων κι εργαλείων. Τον φορτωμένο από κισσό κι αγράμπελη τοίχο της αυλής, στόλιζε μια όμορφη αψίδα στην είσοδο...

     Η -αναγκαστική- επέκταση του αδηφάγου οικιστικού σχεδίου έκοψε τα δένδρα, ξερίζωσε τους θάμνους, έδιωξε τα ζώα και τα πουλιά, διέκοψε την -άχρηστη πλέον- ροή του αυλακιού. Η αγράμπελη κι ο κισσός δεν έχουν πια πού να στηρίξουν τον αδύναμο κόρμό τους: μια είσοδος αυλής δεν έχει λόγο ύπαρξης σε μια αγροικία που "έπρεπε"(;) να  γκρεμιστεί...

    ...Στιγμές από κάτι που χάθηκε ή χάνεται. Στιγμές που προσπάθησα ν' αρπάξω από το πέρασμα του χρόνου, κρατώντας τις ως ενθύμια ή λάφυρα από την αναμέτρηση μαζί του. Με κωμικοτραγική υπεροψία κι ανωριμότητα, θεώρησα πως τον φυλάκισα σ΄ ένα δισδιάσταστο πλαίσιο! Μικρόμυαλη και ματαιόδοξη επιδίωξη!

    Δεν κατάφερα να αναγνωρίσω πως στη δική του τροχιά -όπου είμαστε καθηλωμένοι- συμβαίνουν όλα, τα σημάδια των δικών του διαστάσεων κουβαλάμε. Αγνόησα πως σ΄αυτόν τον κόσμο ό,τι κληρονομήσαμε, ό,τι είμαστε κι ό,τι με κόπο καταφέρουμε να στήσουμε, τα πάντα του ανήκουν: άβουλα, δικά του λάφυρα, που  επιβεβαιώνουν την αυτονόητα ανυπέρβλητή του παντοδυναμία.