Θαλασσοδαρμένος βράχος στην Πρέβεζα.
Χρόνια και χρόνια οι δυο αντίπαλοι μάχονται με πείσμα: τα κύματα διαβρώνουν τον κορμό του, σμιλεύοντάς τον περίτεχνα κι αυτός καρτερικά αντιστέκεται στην προδιαγεγραμμένη φθορά, στην εξιστόρηση του χρονικού ενός "προαναγγελθέντος θανάτου" που λέει ο Gabriel García Márquez.
Κι αν προσέξεις, θ΄αφουγκραστείς κάτι από τον διάλογο των δύο μονομάχων, που μας μεταφέρει αριστουργηματικά στο σχετικό ποίημά του ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης:«...Βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου η ώρα!
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο,
και σο 'γλυφα και σο 'πλενα τα πόδια δουλωμένo,
περήφανα μ' εκοίταζες και φώναζες του κόσμου,
να δει την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά-κρυφά, εκεί που σε φιλούσα,
μέρα και νύχτα σ'έσκαφτα τη σάρκα σου εδαγκούσα
και την πληγή που σ' άνοιγα, το λάκκο που 'θε κάμω,
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,
τα θέμελά σου τα 'φαγα, σ' έκαμα κουφολίθι..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου